W najbliższy wtorek dojedzie do pierwszego pojedynku w lidze mistrzów pomiędzy Interem, a Atletico Madryt. Wielu ekspertów uważa, że będzie to pojedynek system na system jakim jest ustawienie taktyczne 1-3-5-2. Antoine Griezmann zaraz po losowaniu par w wywiadzie stwierdził, że „Ludzie oglądający mecz mogą się trochę znudzić! Będzie to wyzwanie pomiędzy dwoma mocnymi zespołami, które grają bardzo wyrównanie i obie czują się komfortowo bez piłki. To będzie dla nas wspaniały mecz na boisku, ale może trochę gorszy dla widzów". W związku z tym przedstawimy pomysł taktyczny poszczególny szkoleniowców. Na pierwszy rzut bierzemy Inter pod wodzą Inzaghiego.
Inter gra w tradycyjnym ustawieniu 1-3-5-2. Nowi nabytki - Sommer, Pavard i Thuram, szybko dopasowały się do pomysłu Inzaghiego, ale każdy z nich w różny sposób przyczynił się do wieloaspektowego ataku Interu.
Filozofia ataku Inzaghiego i Interu
- Zapewnienie swoim wahadłowym jak najlepszej okazji do dośrodkowania ze skrzydeł lub półprzestrzeni.
Inter w dużym stopniu polega na dośrodkowaniach, jeśli chodzi o tworzenie sytuacji. W tym sezonie są drugą drużyną w lidze włoskiej pod tym względem.
Realizując swoją filozofię Inzaghi opiera się na kilku zasadach:
- Cierpliwość w posiadaniu piłki przeciwko pasywnym przeciwnikom
- Płynność/rotacje w obrębie w bocznych sektorach boiska
- Wyższe tempo rozgrywania akcji gdy przeciwnik mocno naciska
- Zaangażowanie dużej liczby zawodników w ataku
Cierpliwość:
Inter jest statystycznie najbardziej „cierpliwą” drużyną we Włoszech – średnio w lidze wykonuje najwięcej podań na sekwencję. Osiągają także trzeci najniższy odsetek podań w przód w ostatnich dwóch trzecich boiska.
Inter nie dośrodkuje tylko po to, żeby dośrodkować oraz nie podejmuje ryzykownych podań w ostatniej tercji boiska. Często można ich zobaczyć, jak resetują grę podaniem w tył – co jest sygnałem do rozpoczęcia przenoszenia piłki na drugą stronę boiska. W obliczu pasywnego pressingu przeciwnika – zarówno w środkowym, jak i niskim bloku, Inter cierpliwie przesuwa piłkę z boku na bok, starając się przesunąć blok przeciwnika tak, aby jeden z jego wahadłowych miał wystarczająco dużo miejsca na dośrodkowanie lub na pojedynek z przeciwnikiem 1 na 1.
When faced with a passive press from the opponent - either in a mid/low-block, Inter move the ball patiently from side to side, trying to shift the opponent’s block so that one of their wide players has enough space to play a cross into the box or take on an opponent 1v1. pic.twitter.com/qLfdndFc2t
— Francisco Maldonado (@ObscurePlyrBias) January 24, 2024
Zawodnicy Interu nie próbują przyjmować piłki pod presją na środku boiska – jeśli na plecach znajduje się zawodnik, ich następnym krokiem jest zazwyczaj dotknięcie piłki i podanie do boku. Dzięki temu gracze poruszający się z piłką są zwróceni do przodu.'
Inter players do not attempt to receive the ball on the half-turn under pressure in the middle of the pitch - if there is a man on their back, their next action is usually a touch and a pass out wide. This makes sure that the players progressing the ball are forward-facing. pic.twitter.com/6zZArn3ck7
— Francisco Maldonado (@ObscurePlyrBias) January 24, 2024
Inter często próbuje odizolować jedną stronę boiska (zwykle prawą), przeciążając drugą stronę. Przeciążenie zmusza przeciwnika do skupienia się na jednej stronie boiska, pozostawiając drugą otwartą. Często będziesz widział Inter z 7, 8, a nawet 9 zawodnikami po jednej stronie boiska.
Inter often attempt to isolate one side of the pitch (usually the right) by overloading the other side. The overload forces the opposition to commit to one side of the pitch, leaving the other side open. You will often see Inter with 7, 8, even 9 players on one side of the pitch. pic.twitter.com/83kF17tKtY
— Francisco Maldonado (@ObscurePlyrBias) January 24, 2024
Inter angażuje tak wielu graczy po jednej stronie, co pozostawia graczom po drugiej stronie dużo miejsca. W rezultacie gracze ci otrzymują czas i przestrzeń, więc Inter nie traci żadnego terytorium podczas zmiany gry - w rzeczywistości pomaga im to skonsolidować terytorium na połowie przeciwnika.
Inter commit so many players to one side, which leaves the far-side players in lots of space. As a result, these players receive with time and space, so Inter do not lose any territory when switching the play - it actually helps them consolidate territory in the opponent's half. pic.twitter.com/by7a3N5lgI
— Francisco Maldonado (@ObscurePlyrBias) January 24, 2024
Płynność/ Rotacje:
Obrońcy Interu są kluczem w systemie taktycznym Inzaghiego. Wszyscy trzej gracze z każdej strony płynnie wymieniają się pozycjami w ostatniej tercji, stwarzając problemy przeciwnikowi. Obaj boczni środkowi obrońcy otrzymują pozwolenie, a wręcz przykaz na poruszanie się z piłką lub bez niej.
Bastoni i Pavard są tu niezbędni i obaj dobrze wywiązują się ze swoich ról. Obaj są pewni technicznie (zwłaszcza Bastoni) - potrafią nie tylko znaleźć podanie, ale także prowadzić piłkę. Obaj świetnie rozumieją dynamikę ataku drużyny. Włączanie się do akcji nie byłoby możliwe bez jednej podstawowej zasady: wysokiego ustawiania się wahadłowego i wąskiego ustawiania się środkowego pomocnika. Tworzą oni przestrzeń dla wahadłowego, w którą mogą wkraczać z piłką i bez niej - urozmaicając atak.
The WCB runs would not be possible without one sub-principle: the aggressive positioning of the WBs and the narrow positioning of the CMs. They create space for the WCBs to venture into with and without the ball - adding variety to the attack. pic.twitter.com/h4rZ842Wop
— Francisco Maldonado (@ObscurePlyrBias) January 24, 2024
Dogrywający/nadbiegający środkowi obrońcy Interu stwarzają ogromne problemy dla obrony przeciwnika, ponieważ dają Interowi niespodziewane/nietypowe +1 w ataku. Jest to łatwy sposób dla Interu, aby stworzyć przewagę 3v2 na bokach boiska, które Inter wykorzystuje do tworzenia 1v1 lub do podania do niekrytego zawodnika. Bez włączania się bocznych obrońców, środkowi pomocnicy i skrzydłowi przeciwnika mogliby podwajać wahadłowych, stawiając ich w niekorzystnych sytuacjach 1v2. Bez biegu Pavarda w klipie poniżej, Bove byłby w stanie podwoić Dumfriesa i zmusić go do podania do tyłu.
Without the deep runs from the WCBs, the wide midfielders and wingbacks would be able to double up on wide players putting them in unfavourable 1v2 situations. Without Pavard's run in the first clip below, Bove would be able to double up on Dumfries and force him to go backwards. pic.twitter.com/2KGtQJqkjw
— Francisco Maldonado (@ObscurePlyrBias) January 24, 2024
Wahadłowi Interu wbiegają w pole karne, aż stają się dodatkowym zawodnikiem w polu, zaskakując przeciwników / zmuszając obronę przeciwnika do ich pilnowania. Pozostawia to niepilnowanych graczy na skraju pola karnego, czyli tam, skąd Inter chce dograć piłkę w pole karne.
Inter's WCBs continue their runs forward until they become an extra body in the box, pinning opponents/ forcing opposition defences to mark them. This leaves players unmarked on the edge of the 18-yard box, which is where Inter want to be crossing the ball from. pic.twitter.com/weLRRFI4ai
— Francisco Maldonado (@ObscurePlyrBias) January 24, 2024
Tempo rozgrywania akcji:
Kiedy ich przeciwnicy zaczynają naciskać, Inter jest rozciągnięty w pionie, otwierając pasy podań do obu napastników. Te podania są często przejmowane przez CB/środkową trójkę - omijając pressing. Nawet jeśli podania są centralne, piłka trafia w boczne strefy boiska.
Direct Under Pressure:
— Francisco Maldonado (@ObscurePlyrBias) January 24, 2024
When their opponents begin to press, the blocks become stretched vertically, opening up passing lanes into either striker. These passes are often found by the CBs/mid 3 - bypassing the press. Even though the passes are central, the ball ends up going wide. pic.twitter.com/XQiLHISDEw
Piłkarze Interu potrafią grać pod wysokim pressingiem - w tym sezonie można było zaobserwować kilka pięknych schematów rozgrywania piłki. W ostatniej tercji ich zaangażowanie po jednej stronie boiska pozwala im na wykonywanie krótkich podań na mniejszych przestrzeniach.
Liczba zawodników w ataku:
Gdy którykolwiek z wahadłowych pcha się do przodu, oznacza to, że obaj napastnicy, obaj boczni obrońcy i trzej pomocnicy znajdują się w polu karnym i wokół niego, gdy Inter dośrodkuje piłkę, co daje w sumie 7-8 zawodników w promieniu 30 metrów od bramki.
Nie tylko daje to Interowi większą szansę na wygranie pierwszej piłki, ale także drugiej - dwóch środkowych pomocników zwykle czeka na skraju pola karnego na wypadek, gdyby przeciwnik wyczyścił piłkę - gotowi do zagrania jej z powrotem lub oddania strzału z dystansu. W erze futbolu zdominowanego przez ustawienie 4-3-3 i kontrolę środka, Inter Inzaghiego oferuje odświeżające podejście taktyczne do gry w którym priorytetem jest kontrola w bocznych strefach boiska oraz tworzenie postępów/szans przy pomocy wahadłowych.
Inter jest doskonałym przykładem odpowiedniego profilowania i mądrych transferów – trzech nowych zawodników pierwszego zespołu zostało zakontraktowanych za łączną kwotę 40 milionów euro (z Transfermarkt).
Inzaghi wykonał świetną robotę w składzie Interu – nie będzie przesadą stwierdzenie, że jest to jedna z najlepiej trenowanych drużyn w Europie. Włoch zaczyna udowadniać, że jest topowym menadżerem – głupotą byłoby spisywanie go lub jego zespołu na straty w jakichkolwiek rozgrywkach w tym sezonie.
Komentarze (20)
Mamy topowego trenera, który ma świetne pomysły na piłkę i potrafi je implementować, Simone to jest skarb.
W tym roku też żeby przejść na wyższy poziom bardzo dużo dało wejście Thurama. Szybki, techniczny, potrafiący dryblować powoduje, że możemy przybierac różne twarze, możemy grać wyżej, możemy się cofnąć i czekać na kontry.
Inter już w poprzednim sezonie był machiną, ale w tym roku to jest po prostu bajka.
Mega propsy :>