Giuseppe Meazza
'Peppino', który przez wielu uważany jest za najlepszego włoskiego piłkarza w historii, urodził się 23 sierpnia 1910 roku w Mediolanie. Został zauważony grając w piłkę na małym boisku, na peryferiach miasta leżącego. Swój debiut w barwach mediolańskiego Interu zaliczył mając zaledwie 17 lat, kiedy w meczu zaliczanym do "Coppa Volta" zdobył dwie bramki przeciwko Dominate. Od momentu swojego inauguracyjnego spotkania stał się w bardzo szybkim tempie idolem włoskich tifosich. Już w drugim sezonie swojej kariery został królem strzelców, zdobywając dla Interu 38 goli w 29 spotkaniach.
Jego rekord strzelonych bramek jest imponujący. We wszystkich swoich 17 sezonach jakie spędził w Serie A, zdobył 264 bramki w 439 meczach. Peppino trzy razy był najlepszym strzelcem ligi włoskiej (1929-30; 1935-36; 1937-38), a dwukrotnie zajmował drugie miejsce w klasyfikacji na najlepszego strzelca (1930-31; 1931-32). Swojego pierwszego hat-tricka zaliczył w październiku 1928 r. kiedy to Inter pokonał 5-1 Brescię. W sezonie 1928/29 Peppino dokonał niesamowitego wyczynu. W spotkaniu Inter z Venezią, które Nerazzurri wygrali 10-2, zdobył aż 6 bramek. Jest to absolutny rekord do dnia dzisiejszego.
W reprezentacji Meazza zadebiutował w wieku 19 lat, 9 lutego 1930 roku w Rzymie, w meczu przeciwko Szwajcarii, podczas którego Włosi przegrywali już po 19 minutach 2-0, jednak zdołali pokonać rywali 4-2 w dużej mierze dzięki dwóm bramkom Peppino. Pierwszym naprawdę ważnym wydarzeniem w reprezentacyjnej karierze Meazzy były Mistrzostwa świata w 1934 roku, które Azzurri rozgrywali na własnych boiskach. Jak się później okazało, 21-osobowa drużyna Italii została pierwszą reprezentacją z Europy, która zatriumfowała w Mistrzostwach świata, a swój wkład w ten sukces miał także Giuseppe, który zagrał we wszystkich pięciu meczach na turnieju i strzelił dwie bramki. W 1938 Meazza pojechał na kolejny Mundial. Tym razem był już kapitanem włoskiej ekipy, która zdołał obronić Puchar Świata. Peppino rozegrał podobnie jak 4 lata wszystkie mecze i zdobył jednego gola.
Dla Interu Giuseppe Meazza grał przez 12 pełnych sezonów od 1927-1928 do 1938-1939. W tym czasie rozegrał 344 mecze, strzelił 241 bramek, dwa razy wygrał Scudetto (1929-30; 1937-38) i raz Puchar Włoch (1938-39). Przez swoje ekstrawagancki styl życia w końcówce lat 30' Meazza znalazł się w trudnej sytuacji ekonomicznej. W tym samym czasie doznał kontuzji lewej nogi, która uniemożliwiła mu występy w sezonie 1939-40. Kiedy wrócił do gry, jego umiejętności wciąż były na bardzo wysokim poziomie, jednak stracił swoją szybkość, a od 1940 roku grał on dla największego rywala Interu - AC Milanu, w którym spędził dwa sezony. Następnie przeniósł się do innego rywala Nerazzurrich - Juventusu, gdzie grał przez rok. Jego kolejnym klubem, dla którego grał w oficjalnych rozgrywkach była Atalanta Bergam. W sezonie 1946-47 Inter znalazł się w bardzo trudnej sytuacji i postanowił ponownie zatrudnić Peppino, aby uniknąć degradacji, tym razem w roli grającego trenera. W 17 spotkaniach, jakie rozegrał w barwach Interu po powrocie do naszego klubu zdobył 2 bramki. W całej swojej karierze Meazza zagrał w 361 meczach naszej drużyny i zdobył 243 gole, jego ostatnim spotkaniem w Serie A był mecz Inter-Bologna 29 czerwca 1947 roku.
Giuseppe Meazza zmarł w 1979 roku. Kiilka miesięcy po jego śmierci mediolański stadion San Siro, na którym rozgrywają swoje mecze Inter i AC Milan został nazwany jego imieniem.
Giacinto Fachetti
Giacinto Facchetti urodził się 18 lipca 1942 roku w Bergamo. Swoją przygodę piłkarską rozpoczął od małego lokalnego klubu Trevigliese. Właśnie tam został dostrzeżony przez trenera Interu - Helenio Hererę, który sprowadził młodego zawodnika do swojej drużyny przed zakończeniem sezonu 1960-1961. W Trevigliese Facchetti był napastnikiem, jednak Herrera postanowił zrobić z niego lewego obrońcę. Zmiana roli wyszła Włochowi na dobre, gdyż stał on się jednym z najsilniejszych i najlepszych obrońców w Europie.
Facchetti zadebiutował w barwach Interu 21 marca 1961r. w wygranym 2:0 meczu przeciwko Romie i choć jego występ nie należał do najlepszych, to Herrera był dalej pewny słuszności swojej decyzji. Ten chłopak będzie fundamentalnym piłkarzem mojej drużyny - mówił wtedy legendarny szkoleniowiec. Jak się później okazało, Herrera miał rację, gdyż młody Włoch rozwijał się w bardzo szybkim tempie i już w trzecim sezonie gry dla Nerazzurrich regularnie grywał w podstawowej jedenastce i był pewnym punktem zespołu. Doprowadził Inter do wielkich sukcesów nie tylko we Włoszech, ale również w Europie i na całym świecie. Wtedy to mediolański zespół zdobył czterokrotnie Scudetto (1963, 1965, 1966, 1971) oraz dwukrotnie Puchar Mistrzów (1964 i 1965). Ponadto ekipa ze stolicy Lombardii z Giacinto w składzie zdobyła Puchar Interkontynentalny oraz Puchar Włoch.
Najstarsi tifosi Interu pamiętają Facchettiego przede wszystkim ze znakomitej gry zarówno w defensywie jak i ofensywie oraz ze świetnych krosowych podań. Ten lewy obrońca rozegrał w barwach naszego zespołu aż 634 mecze, strzelając w nich 75 goli.
Swoją piłkarską karierę Facchetti zakończył w 1978 roku po Mistrzostwach Świata w Argentynie, oczywiście jako piłkarz Interu, w którym spędził aż 18 sezonów. Po odwieszeniu piłkarskich butów na kołek, Włoch został vice-prezydentem Atalanty Bergamo, a po wykupieniu Interu przez Massimo Morattiego, powrócił do ekipy Nerazzurrich, w której pełnił początkowo funkcję dyrektora sportowego, a później vice-prezydenta. Od 2004 roku był najważniejszą osobą w klubie, bowiem z prezesowania zrezygnował Massimo Moratti.. Niestety prezydentura Facchettiego trwała jedynie dwa lata, ponieważ Giacinto 4 września 2006 rok zmarł na raka trzustki. W pamięci kibiców Interu pozostanie on na zawsze, zapamiętany jako wzór sprawiedliwego i wspaniałego mężczyzny.
Sandro Mazzola
Sandro Mazzola urodził się 8 listopada 1942 roku. Jest synem tragicznie zmarłego Valentino Mazzoli, wielkiego piłkarza i kapitana Torino, który zginął wraz z resztą drużyny w katastrofie lotniczej w 1949 roku. Sandro był jednym z najlepszych piłkarzy Interu lat 60' i 70'. Całą swoją karierę związał z ekipę Nerazzurrich. Grał na pozycji ofensywnego pomocnika pod okiem jednego z najbardziej sławnych trenerów mediolańskiej ekipy - Helenio Herrery.
18-letni Mazzola zadebiutował w barwach Interu 10 czerwca 1960 roku, w dotkliwie przegranym 9:1 spotkaniu z Juventusem. Porażka była tak wysoka ze względu na protest prezydenta Nerazzurrich - Angelo Morattiego, który nakazał trenerowi wystawić skład złożony tylko z graczy Primavery, ponieważ protestował przeciwko konieczności powtórzenia meczu z ekipą Starej Damy, który pierwotnie został zakończony walkowerem na korzyść Nerazzurrich. Sandro pokazał się w swoim debiucie z bardzo dobrej strony i zdobył jedyną bramkę dla mediolańskiego klubu strzałem z rzutu karnego. Gol ten dał utalentowanemu Włochowi przepustkę do pierwszego zespołu Interu, w którym już dwa lata później występował regularnie i był jednym z jego najważniejszych ogniw. Wraz z Interem Mazzola czterokrotnie zdobył Scudetto (1963, 1965, 1966, 1971), dwa razy Puchary Mistrzów (1964, 1965) i dwa Puchary Interkontynentalne (1964, 1965), a w 1965 roku został królem strzelców Serie A.
Dobra szybkość, świetna technika i przebiegłość otworzyły Mazzoli drogę do reprezentacji Włoch, w której zagrał 70 razy i zdobył 22 bramki. Pierwszy mecz w koszulce Azzurrich Sandro rozegrał przeciwko Brazylii 12 maja 1963 r., kiedy miał zaledwie 20 lat. Wziął on udział w trzech Mundialach w latach 1966, 1970 i 1974, zdobywając w 1970 r. drugie miejsce. Na koncie Mazzoli znajduje się również Mistrzostwo Europy z 1968 roku.
Sandro Mazzola był dyrektorem sportowym Interu od 1995 roku do 2003, kiedy to został zastąpiony przez parę Marco Branca - Gabriele Oriali.
Da Costa Jair
Da Costa Jair urodził się 9 lipca 1940 r. w Sao Paolo. Brazylijski napastnik obdarzony niesamowitą szybkością przeszedł do Interu po wygranych przez jego reprezentację Mistrzostwach Świata w 1962 roku z południowoamerykańskiego klubu Portuguesa-SP i już w pierwszym sezonie stał się czołowym napastnikiem ekipy Nerazzurrich. Jair grał dla Interu od 1962 roku do 1967, kiedy to przeniósł się do AS Romy, aby rok później znów związać się z mediolańskim klubem, z którym pożegnał się na stałe w 1972 r. i wrócił do Brazylii.
Jair w przeciągu dziewięciu lat reprezentował Inter 256 razy i 69 razy udało mu się pokonać bramkarza rywali. Reprezentant Canarinhos zdobył wraz z zespołem Nerazzurrich cztery Mistrzostwa Włoch (1963, 1965, 1966, 1971), dwa Puchary Europy (1964, 1965) i dwa Puchary Interkontynentalne (1964, 1965).
Istvan Nyers
Urodził się 25 maja 1925 roku. Swoją karierę piłkarską rozpoczął w 1945 w drużynie Ujpest Budapeszt, z którą dwa razy z rzędu zdobył tytuł mistrza kraju. Ten utalentowany napastnik miał okazję zagrać w swojej reprezentacji narodowej tylko dwa razy latach 1945-1946, ponieważ posiadał status repatrianta (wychowywał się we Francji), a ówczesne władze Węgier nie pozwoliły takim zawodnikom na występy w kadrze narodowej. Nyers po sezonie 45/46 przeniósł się czeskiej Viktorii Zizkov, jednak przygoda z tym klubem trwała kilka miesięcy, a po tym Istvan już na stałe zadomowił się w klubach zachodniej Europy. Grał we Francji (Stade Francais), a od 1948 roku w Interze Mediolan.
Nyers stał się legendą Nerazzurrich. W mediolańskiego klubu świętował swoje największe sukcesy - dwukrotne mistrzostwo Włoch (1953, 1954), oraz koronę króla ligowych strzelców (26 bramek w sezonie 1948/1949). Węgierski super snajper spędził w Interze sześć pięknych lat. Istvan opuścił Mediolan w 1954 roku, kiedy to przeniósł się do szwajcarskiego Servette Genewa.
Istvan Nyers w Interze rozegrał 182 mecze strzelając w nich aż 133 bramki.
Zmarł w 2005 roku.
Luis Suarez
Urodził się 2 maja 1935 roku w La Coruni. Występował na pozycji pomocnika lub napastnika. W drugiej połowie lat 50. był liderem Barcelony, z którą zdobył dwa tytuły mistrza kraju oraz dwukrotnie wygrał Puchar Miast Targowych. Od 1961 do 1970 roku grał w Interze Mediolan, który w tamtym okresie osiągnął największe sukcesy w swojej historii. Drużyna prowadzona przez Helenio Herrerę trzy razy była najlepsza w Serie A, a dwa razy - w Pucharze Mistrzów. Z reprezentacją Hiszpanii, w której barwach rozegrał 32 mecze, zdobył w 1964 roku mistrzostwo Europy oraz brał udział w Mundialach 1962 i 1966. Piłkarską karierę zakończył w 1972 roku w barwach Sampdorii. Jako szkoleniowiec pracował w klubach włoskich i hiszpańskich, ale bez większych sukcesów. Od 1988 do 1991 był selekcjonerem reprezentacji Hiszpanii; wystąpił z nią w Mundialu 1990. W latach 90. związał się z Interem Mediolan, gdzie pełnił różne funkcje administracyjne.
Giuseppe Bergomi
Giuseppe Bergomi urodził się w Mediolanie i całą swoją piłkarską karierę związał z Interem Mediolan. Środkowy obrońca zadebiutował w barwach Nerazzurrich mając zaledwie 17 lat. Było to w sezonie 1980/81, a Inter grał wtedy z Juventusem w Pucharze Włoch. Już dwa lata później, Enzo Bearzot - trener reprezentacji Włoch - zabrał Bergomiego na Mistrzostwa Świata do Hiszpanii. Włosi zajęli tam pierwsze miejsce i cały świat poznał tego młodego stopera. W pamięci kibiców zapadła wspaniała gra Bergomiego w finale tego turnieju, w którym wyłączył z gry zmienionego w przerwie Rummennige.
Niestety na boiskach Serie A, Bergomi nie mógł pochwalić się zbyt wieloma trofeami. W 1982 roku zdobył z Interem Puchar Włoch, ale na następne ważne zwycięstwo musiał czekać aż do 1989 roku, kiedy Nerazzurri pod wodzą Trappatoniego zdobyli Scudetto. W następnych latach zdobył jeszcze Superpuchar Włoch i trzykrotnie Puchar Włoch. Beppe zagrał cztery razy w Mistrzostwach Świata (82, 86, 90, 98) i raz w Mistrzostwach Europy (88).
Bergomi był rekordzistą Interu pod względem rozegranych meczy (pobił go Javier Zanetti). Zagrał łącznie w 758 spotkaniach, strzelił w nich 28 goli. Ostatnie spotkanie w barwach Interu zagrał 23 maja 1999 roku (Inter 3-1 Bologna).
Beppe spędził w Interze 20 wspaniałych sezonów. W marcu 2004 roku Pele wytypował go do listy 125 najlepszych żyjących piłkarzy Świata. Obecnie jest ekspertem w telewizji Sky.
Walter Zenga
Z prawej strony
Urodził się 28 kwietnia 1960 roku w Mediolanie. Ten utalentowany bramkarz od dziecka był związany z Interem. Jako młody chłopiec ciężko trenował w szkółkach juniorskich Nerazzurrich. Pierwszy zawodowy kontrakt, który wiązał go z seniorską drużyną Interu podpisał dopiero w 1983 roku. We wcześniejszym okresie Walter był wypożyczany (m.in. Savona, Salernitana), aby nabrać obycia i zostać pierwszym bramkarzem Interu na długie lata. W czasach, w których czarno-niebiescy stawiali na obcokrajowców, Zenga był prawdziwą dumą włoskich tifosich Interu. W swojej zawodniczej karierze był bramkarzem bardziej skocznym, niż szybkim. Charakteryzował się świetnym wybiciem i długim lotem wzdłuż linii bramkowej. Potrafił w ten sposób bronić najtrudniejsze piłki. Na sukcesy w swoim ukochanym klubie musiał czekać długo, gdyż dopiero w 1989 roku mógł się cieszyć z Mistrzostwa Włoch. Było to jego pierwsze i ostatnie Scudetto. Również w 1989 roku bramkarz wzniósł w górę Superpuchar Włoch. Na arenie europejskiej Zendze z Interem również nie wiodło się najlepiej, a na pierwsze kontynentalne trofeum musiał czekać aż osiem lat, kiedy to w 1991 roku Nerazzurri zdobyli Puchar UEFA. Mediolański klub z Zengą w bramce powtórzył sukces w Pucharze UEFA w 1994 roku.
Zenga w reprezentacji debiutował 1986 roku. Od tamtej pory był bramkarzem numer 1 Squadra Azzurra. W reprezentacji swojego kraju zawodnik Interu wystąpił 58 razy. Były bramkarz Nerazzurrich ustanowił mundialowy rekord minut bez puszczonej bramki - zachował czyste konto przez 516 minut na MŚ 1990.
Walter Zenga opuścił Inter w 1994 roku. Podczas letniego mercato związał się kontraktem z Sampdorią. Włoski goalkeeper występował również w Padovie oraz New England Revolution Boston. Po zakończeniu piłkarskiej kariery zajął się fachem trenerskim.
Zenga zaliczył w barwach Nerazzurrich 473 występy, w tym 328 w Serie A, 71 w europejskich pucharach, oraz 74 w Coppa Italia.
Lothar Matthaus
Urodził się 21 marca 1961 roku w Herzogenaurach i właśnie w tym niemieckim mieście rozpoczął swoją wielką piłkarską karierę. Przez wiele lat Matthaus grał dla amatorskiego klubu piłkarskiego. W końcu został dostrzeżony przez Borussię Monchengladbach, w której został wiodącą postacią. Po tym jak zbierał bardzo dużo pochlebnych recenzji, zgłosił się po niego Bayern. Z bawarskim klubem niemiecki piłkarz zdobył 3 tytuły mistrza RFN, jednak jak sam twierdził, chciał spróbować czegoś nowego. Wobec tego zamienił niemieckie miasto na Mediolan, gdzie jego pracodawcą został Inter.
Dla ekipy Nerazzurrich Matthaus był niezastąpiony i głównie dzięki temu szybkiemu i bardzo skutecznemu zawodnikowi Inter zdobył Scudetto w roku 1989. W czarno-niebieskiej koszulce sięgnął jeszcze tylko po jedno trofeum - Puchar UEFA w 1991 roku. Warto odnotować, iż w trakcie pobytu w Interze Matthaus został nagrodzony indywidualnie. W 1990 roku uznano go najlepszym piłkarzem Europy i Świata. Ten świetny reżyser gry pożegnał się z Interem w 1991 roku. Po 4 latach spędzonych w Mediolanie postanowił powrócić do Bayernu. Również po powrocie do Bawarczyków Lothar odnosił sukcesy. W 1996 roku sięgnął po Puchar UEFA, czterokrotnie został mistrzem już zjednoczonych Niemiec oraz dwa razy zdobył Puchar Niemiec. W wieku 39 lat Lothar Matthaus wyjechał do USA, by w barwach New York Metrostars zagrać ostatni swój sezon i zakończyć karierę piłkarską.
Matthaus w reprezentacji zadebiutował 14 czerwca 1980 roku kiedy to jego rodzime RFN zwyciężyło 3:2 w meczu przeciwko Holandii. Sukcesów reprezentacyjnych Matthaus miał co niemiara, został mistrzem Europy w 1980 roku, a po upływie kolejnych 10 lat piłkarskiej kariery mógł wznieść trofeum zdobyte za Mistrzostwo Świata
Lothar Matthaus zaliczył w barwach Nerazzurrich 153 występy zdobywając w nich 53 gole.
Andreas Brehme
Drugi z lewej
Urodził się 9 listopada 1960 roku. Kariera Niemca rozpoczęła się od dwóch małych klubów - Barmbeck Uhlenhorst i FC Saarbrücken, w których grał zanim dołączył do Kaiserslautern. W barwach tego zespołu młody piłkarz dzięki dobrym występom wywalczył miejsce w kadrze narodowej, w której występował nieustannie przez dziesięć lat. Następnym pracodawcą Niemca był Bayern Monachium. Wraz z tym zespołem Andreas zdobył Mistrzostwo Niemiec. Do Interu Brehme przeszedł w 1988 roku wraz z dwoma kolegami z reprezentacji - Klinsmannem i Matthäusem. Solidny obrońca, który potrafił grać obiema nogami już w debiucie przeciwko Parmie został doceniony przez fachowców i zebrał bardzo dobre oceny.
Brehme spędził w Interze cztery sezony w latach 1988-1992, które były jednymi z najlepszych w całej jego karierze. Doskonały piłkarz, którego cechą rozpoznawczą były dośrodkowania z lewej nogi mierzone idealnie na głowy napastników. W przeciągu czterech lat zdobył wraz z zespołem Nerazzurrich kilka cennych trofeów. Najważniejszym z nich zapewne jest Scudetto wywalczone w 1989 roku, ale bardzo ważne były także Superpuchar Włoch zdobyty w następnym sezonie oraz Puchar UEFA z 1991 roku. Podczas swojej przygody z Interem rozegrał on łącznie w 156 spotkaniach i zdobył 12 bramek.
W 1992 roku zawodnik opuścił Inter i wyjechał do Hiszpanii, aby spróbować swoich sił w Primera Division. Jednak decyzja o przejściu do Realu Saragossa nie była najlepsza, gdyż spędził on tam zaledwie sezon, który nie należał do udanych. Brehme szybko wrócił do ojczyzny, w której ponownie zasilił Kaiserslautern, gdzie błyskawicznie się odrodził i wywalczył Puchar Niemiec, a później także Mistrzostwo w 1998 roku, kiedy miał 37 lat. Krótko potem postanowił zakończyć karierę.
Ronaldo
Urodził się 18 września 1976 roku. Jego pierwszym profesjonalnym klubem było Cruzeiro, do którego trafił w wieku 16 lat. Od samego początku wszyscy widzieli w nim niesamowity talent, co zaowocało transferem do PSV. Holenderski klub wydał na niego kwotę 6 mln dolarów. W pierwszym sezonie gry dla holenderskiego klubu Brazylijczyk rozegrał w Eredivisie 33 mecze i strzelił 30 goli, co pozwoliło mu zostać królem strzelców i pierwszym od siedmiu lat piłkarzem, który zdobył przynajmniej 30 bramek. Ogólnie w barwach PSV rozegrał 57 spotkań i strzelił 54 bramki. Z zespołem wygrał Puchar Holandii. Następnym przystankiem w jego karierze była FC Barcelona. Tam grał tylko przez rok, ale wielu uważa, że był to najlepszy sezon w karierze brazylijskiego magika. W samej Primera División rozegrał 37 spotkań i strzelił 34 bramki, a pod koniec 1996 roku Brazylijczyk został wybrany najlepszym piłkarzem świata według plebiscytów FIFA i World Soccer Magazine. Zajął też drugie miejsce w najważniejszym plebiscycie o Złotą Piłkę, którą zdobył Niemiec Matthias Sammer, o 1 punkt wyprzedzając Brazylijczyka. W całym sezonie 1996/1997 Ronaldo strzelił aż 47 bramek w 49 meczach, wygrał Superpuchar Hiszpanii, Puchar Króla i Puchar Zdobywców Pucharów. Po tym sezonie został kupiony przez Inter Mediolan za kwotę 28 mln euro.
Pierwszy sezon rozegrany dla mediolańskiego klubu był dla niego bardzo udany. Z drużyną Nerazzurrich wywalczył wicemistrzostwo Serie A, wygrał Puchar UEFA, a pod koniec roku został wybrany przez FIFA zwycięzcą Złotej Piłki. Sezon 1998/1999 był przez niego w połowie zmarnowany przez kontuzje, a Brazylijczyk rozegrał w nim 29 spotkań i strzelił 15 bramek. Pod koniec 1998 roku Ronaldo stawał na podium wszystkich plebiscytów, zajmując 2. miejsce w konkursie na piłkarza roku FIFA, 3. według World Soccer Magazine i również 3 według France Football. Pomimo przegranych plebiscytów, Ronaldo w dalszym ciągu uchodził za najlepszego piłkarza świata. Zdecydowanie gorsze były dla niego dwa kolejne sezony, w których Ronaldo dwukrotnie zerwał więzadła krzyżowe. Zdołał się wykurować dopiero pod koniec sezonu 2001/2002 roku, w którym rozegrał kilkanaście spotkań i strzelił kilka bramek, dzięki czemu dostał powołanie na Mistrzostwa Świata, które odbywały się w Korei i Japonii. W mediolańskim klubie zawodnik rozegrał 99 spotkań i strzelił 59 bramek. Po Mistrzostwach Świata kupił go Real Madryt za 45 milionów euro. W następnych latach miał duże problemy z nadwagą i często nie potrafił osiągnąć odpowiedniej formy. Po przygodzie w Realu grał jeszcze Milanie i Corinthians. Ostatecznie swoją karierę zakończył w 2011 roku.
Ronaldo w reprezentacji Brazylii zadebiutował 23 marca 1994 roku w meczu przeciwko Argentynie pojawiając się na ostatnie 10 minut spotkania. Pierwszego gola strzelił w następnym meczu z reprezentacją Islandii. Po bardzo dobrych występach w klubie, Ronaldo został powołany na mundial w 1994 roku. W żadnym z siedmiu spotkań nie zgrał, jednak jako członkowi 22 osobowej kadry należał mu się złoty medal. W 1995 roku wraz z reprezentacją pojechał na Copa America do Urugwaju. Razem z kolegami zdobył srebrny medal. Na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie Brazylia zdobyła brązowy medal, a Ronaldo w meczu o trzecie miejsce strzelił jednego z goli. Rok później Il Fenomeno został powołany na Copa America w Boliwii. Strzelił tam pięć goli w 6 meczach, został wicekrólem strzelców i najlepszym piłkarzem całego turnieju, a ze swoją reprezentacją zdobył złoty medal. Następnym dużym turniejem w którym uczestniczył był mundial we Francji. Ronaldo strzelił 4 gole i zaliczył trzy asysty. Przed finałem w którym Brazylia uległa gospodarzom turnieju 3:0 dostał napadu padaczkowego. Cztery lata później na Mistrzostwach Świata w Korei i Japonii, Brazylijczyk zdobył złoty medal i został królem strzelców turnieju. Bez sukcesu wystąpił również na niemieckim Mundialu w 2006 roku. Po raz ostatni zagrał w barwach Canarinhos w swoim pożegnalnym spotkaniu, przeciwko Rumunii (1:0), 7 czerwca 2011
Christian Vieri
Urodził się 12 lipca 1973 roku. Jako młody chłopiec Christian wraz z rodziną wyleciał do Australii, gdzie jego ojciec Roberto zajął się szkoleniem jednej z tamtejszych drużyn piłkarskich. Po krótkiej, juniorskiej przygodzie z australijskim futbolem, w 1988 roku wrócił do Włoch. Okazało się to bardzo dobrą decyzją, ponieważ już w 1990 roku zadebiutował w pierwszej drużynie Torino. W klubie z Turynu spędził 2.5 roku, a następnie grał dla takich drużyn jak Ravenna, Venezia, Piza, czy Atalanta Bergamo. Po Mistrzostwach Europy Juniorów w 1996 roku został dostrzeżony przez działaczy Juventusu, do którego ostatecznie dołączył zaraz po tym turnieju. W 1997 roku zadebiutował w kadrze narodowej, a z Juve wygrał Scudetto i Superpuchar Włoch. Następnym klubem w karierze popularnego Bobo było Atletico Madryt. Strzelając bramki dla drużyny Los Colchoneros został królem strzelców Primera Division, co zaowocowało powołaniem na Mundial we Francji. Tuż po występie na francuskich boiskach powrócił do Italii. Z Lazio zdołał wygrać Puchar Zdobywców Pucharów i odszedł do Interu.
Mediolański klub zapłacił za niego wtedy gigantyczną kwotę 43 mln euro, na co dezaprobatę wyraził nawet papież Jan Paweł II. W czarno-niebieskich barwach, w 144 meczach zdobył 103 bramki. Były to jednak chude lata dla Interu, z którym zdołał wygrać jedynie Puchar Włoch. Jednak ilość bramek, którą zdobył pozwoliła mu wejść do grona najlepszych zawodników w historii. Jedynym sukcesem, jakim może pochwalić się Vieri, był Puchar Włoch za sezon 2004/05, kiedy był już tylko rezerwowym. W Interze występował przez 6 lat, podczas których raz został królem strzelców Serie A.
Po odejściu z Interu grał jeszcze w Milanie, Monaco, Sampdorii, Fiorentinie i dwukrotnie w Atalancie, w której ostatecznie zakończył przygodę z futbolem.
Ivan Cordoba
Urodził się 11 sierpnia 1976 roku. Pierwsze kroki w profesjonalnym futbolu stawiał w Deportivo Rionegro oraz Atletico Nacional Medellin. Dobra gra w obu zespołach spowodowała, że w 2000 roku do Europy sprowadził go Inter. W czarno-niebieskich barwach zadebiutował w wygranym 5-0 spotkaniu z Perugią. Praktycznie od samego początku dał się poznać jak zawodnik, który pomimo niskiego wzrostu jest bardzo silny, charakterny i waleczny. Przez pierwsze lata duet środkowych obrońców tworzył z Marco Materazzim. Nerazzurri na samym początku XXI wieku zawodzili, ale w kolejnych zaczęli odnosić sukcesy, w których duży udział miał Cordoba. W tym czasie mediolański klub pięciokrotnie zdobywał Scudetto (2006, 2007, 2008, 2009, 2010), czterokrotnie Puchar Włoch (2005, 2006, 2010, 2011), czterokrotnie Superpuchar Włoch (2005, 2006, 2008, 2010), upragnioną Ligę Mistrzów (2010) oraz Klubowe Mistrzostwo Świata (2010). Z roku na rok Cordoba grał coraz mniej, ale swoim doświadczeniem, pasją i chęcią zwyciężania zarażał innych. Był jednym z najważniejszych liderów mediolańskiej szatni.
Jako gracz Interu popularny Cafe Colombia odniósł także największy reprezentacyjny sukces. Latem 2001 roku wraz ze swoją Kolumbią wywalczył pierwszy w historii Cafeteros triumf w Copa America. Cordoba był jednym z najważniejszych architektów tego zwycięstwa. To on strzałem głową zdobył bramkę w finałowym boju z Meksykiem, wygranym przez ówczesnych podopiecznych Francisco Maturany 1-0.
We wszystkich rozgrywkach Cordoba rozegrał w sumie dla Interu 454 spotkania.
Javier Zanetti
10 sierpnia 1973 roku, kiedy w Polsce do kin wchodził film „Niebieskie jak Morze Czarne”, gdy Prezydentem USA był Richard Nixon, a obecny Papież Franciszek był jeszcze profesorem Wydziału Teologii, w stolicy Argentyny – Buenos Aires, na świat przyszedł drugi syn Rodolfo Ignacio Zanettiego i Violety Bonazzoli – Javier Adelmar Zanetti. Prawnuk włoskiego emigranta. Drugie imię – Adelmar otrzymał po lekarzu, który uratował mu życie, gdy Javier jako niemowlak miał bardzo duże problemy z oddychaniem.
„Pupi” dorastał w robotniczej dzielnicy stołecznego miasta, Dock Sud. Gdy miał 5 lat, reprezentacja Argentyny wygrała mistrzostwa świata. To wydarzenie sprawiło, że Javier Zanetti zainteresował się futbolem. W jego dzielnicy nie było jednak boiska, zbudował je dopiero Zanetti senior wraz z innymi rodzicami małych, miejscowych kopaczy. Javier marzył o zostaniu piłkarzem, aż pewnego dnia za namową ojca zapukał do bram argentyńskiego Club Atlético Independiente. Klubu, którego był kibicem. Klubu, w którym grał jego idol – Ricardo Enrique Bochini. Kandydatura 13-letniego Zanettiego została jednak odrzucona. Uznano, że jest za młody i za mały. Trzeba dodać, że Javier ważył wówczas zaledwie 35 kg przy wzroście 145 cm. Odtąd stałe miejsce w menu argentyńskiego nastolatka miało groch, mleko i soczewica. Nie poddawał się. Miał mocne wsparcie rodziny, gdy brakowało mu pieniędzy na buty – uszył mu je ojciec. Sam także był przyzwyczajony do ciężkiej pracy. Pomagał tacie -murarzowi w pracy, a kuzynce w sklepie. Wysiłek oraz zdrowe jedzenie zbudowały ciało Javiera.
W wieku 18 lat podpisał kontrakt z II-ligowym Talleres Remedios de Escalada. Z klubem, w którym kilka lat wcześniej grał Sergio Ariel Zanetti, starszy brat Javiera. Sergio nie zrobił jednak wielkiej piłkarskiej kariery. Javier Zanetti w „Tallarines Los” spędził sezon, zagrał 33 spotkania i strzelił jednego gola. Grał na pozycji pomocnika. Kontrakt nie gwarantował mu jednak żadnych zarobków. Już wtedy uchodził za wielki talent. W rozgrywkach sezonu 1992/93 reprezentował barwy Club Atlético Banfield, gdzie po raz pierwszy przybrał trykot z numerem „4”. Na boiskach argentyńskiej Primera División zadebiutował w wieku 20 lat – 12 września 1993 roku w spotkaniu z River Plate. Bardzo szybko stał się jednym z ulubieńców kibiców El Taladro. Już wtedy był rzucany po boisku – grał jako prawy obrońca, a także prawy lub środkowy pomocnik. W 1994 roku chciało go wiele południowoamerykańskich gigantów, ale Zanetti zdecydował się zostać w Banfield na jeszcze jeden sezon. Jak się później okazało – ostatni w lidze argentyńskiej.
25 lutego 1995 roku rozpoczęła się nowa era w Interze Mediolan. Klub przejął Massimo Moratti, syn Angelo Morattiego, z którym Nerazzurri odnosili historyczne triumfy. Włoski potentat naftowy i przede wszystkim wielki fan czarno-niebieskich. Bez jakichkolwiek wątpliwości, będąc pod wrażeniem umiejętności piłkarskich skądinąd no-name’a, Moratti uczynił 21-letniego wówczas Javiera Zanettiego swoim pierwszym zakupem.
„Pupi” został zaprezentowany jako nowy piłkarz Interu Mediolan 28 lipca. Jeszcze przed prezentacją podekscytowany Argentyńczyk spotkał się po raz pierwszy z Prezydentem.
Waleczny Argentyńczyk bardzo szybko wywalczył sobie miejsce w składzie Nerazzurrich. W Serie A zadebiutował kilkanaście dni po swoich 22. urodzinach, 27 sierpnia w wygranym 1:0 meczu 1. kolejki z Vicenzą, gdzie jedynego gola zdobył inny debiutant w barwach Interu – Roberto Carlos. W pierwszym sezonie na półwyspie Apenińskim Pupi rozegrał 32 spotkania.
Victor Hugo Morales, argentyński dziennikarz ochrzcił go „Il Trattore” („Traktor”), co miało odwzorowywać jego styl gry – mocne nogi i rajdy na skrzydłach.
Z sezonu na sezon Zanetti budował swoją pozycję w Mediolanie. Od początku imponował kibicom, którzy uwielbiali i nadal uwielbiają go za determinację, poświęcenie, walkę do samego końca. Również, a może przede wszystkim – za przywiązanie do barw klubowych. Nigdy nie myślał o opuszczeniu stolicy Lombardii, a wysłannikom z Madrytu i Barcelony mówił piękne – dziękuję, ale nie jestem zainteresowany. Moje miejsce jest w Mediolanie.
29 sierpnia 1999 roku, 26-letni wówczas Zanetti po raz pierwszy przywdział kapitańską opaskę Interu, z którą nie rozstaje się do dzisiaj. Z roku na rok Il Capitano wrastał w Inter, a Inter w niego. Argentyńczyk przez wszystkie lata kariery współpracował aż z 22 trenerami. Został żywym symbolem klubu, z którym wygrał najważniejsze trofea we Włoszech, Europie i na świecie.
Il Capitano zdobył z Interem 16 Pucharów – 5 Scudetti, 4 Coppa Italia, 4 Supercoppa Italia, Puchar UEFA, Puchar Ligi Mistrzów oraz Klubowe Mistrzostwo. Wszystkie trofea, wszystkie wielkie triumfy ery Morattiego nadzorował on. Symbol klubu. Żywa legenda.
W czarno-niebieskim trykocie wybiegał 18 sezonów, opuszczając jedynie pojedyncze mecze. Podczas swojej wieloletniej przygody z Interem tylko dwukrotnie oglądał czerwone kartki. Pierwszy raz jeszcze w XX wieku, drugą 6 grudnia 2011 roku w swoim 548 meczu na włoskich boiskach.
Javier Zanetti jest rekordzistą pod względem występów w barwach „Nerazzurrich”. W koszule Interu wystąpił aż 860 razy.
W reprezentacji zadebiutował w wieku 21 lat, 16 listopada 1994 roku w wygranym przez Argentynę 3:0 meczu towarzyskim z Chile. 23 maja 2002 roku po raz pierwszy wyprowadził swoją reprezentację jako kapitan. Jest rekordzistą pod względem ilości gier w barwach „Albicelestes” – Zanetti zagrał 145 meczów w kadrze.
Uczestniczył w dwóch Mundialach – w 1998 we Francji, gdzie rozagrał 5 spotkań i w 2002 w Korei i Japonii, gdzie występował w 3 meczach. Na pierwszym Argentyna doszła do ćwierćfinału, na azjatyckim turnieju nie wyszła nawet z grupy. Z pierwszymi mistrzostwami związana jest ciekawa historia, bowiem gol Zanettiego na 2:2 w meczu z Anglią doprowadził do dogrywki, co uratowało życie Markowi Kopaczowi. Był on wówczas Prokuratorem Rejonowym i miał na tyle narazić się grupom przestępczym, że ci szykowali na niego zamach. Marek Kopacz codziennie o 22 wychodząc na spacer z psem, przestawiał samochód, w czym gangsterzy upatrzyli okazję podkładając trotyl. Gol Zanettiego przedłużył jednak spotkanie, które uważnie oglądał Prokurator. Gdy finalnie mecz dobiegał końca, Ewa i Marek Kopacz usłyszeli huk i zobaczyli samochód w płomieniach. Argentyńczyk otrzymał od Polaka list z podziękowaniami, a sam piłkarz nie ukrywał podziwu sytuacji.
Pupi nie został powołany na Mundial w Niemczech ani na Mistrzostwa w RPA, co spowodowało lawinę krytyki jaka spadła na selekcjonerów, odpowiednio José Néstora Pekermana i Diego Maradonę.
Wybrany przez FIFA do setki najlepszych piłkarzy w historii futbolu.
Tuż po zakończeniu piłkarskiej kariery, 1 lipca 2014 roku został wiceprezydentem Interu Mediolan.
